Leszcz

Leszcz – mieszkaniec dna


   Leszcz, ryba ceniona przez wyczynowców, żyje w stadach i osiąga spore rozmiary. Jeśli w jednym miejscu uda ci się złowić jedną sztukę, prawdopodobnie złapiesz ich więcej.

 

 

Leszcz jest jednym z największych słodkowodnych przedstawicieli rodziny karpiowatych. Swoje spłaszczone i zwartej budowie ciała zawdzięcza łatwość poruszania się wśród trzcin i wodorostów porastających płycizny. Długa ciemna płetwa grzbietowa osadzona jest w pobliżu czarnego, głęboko wciętego ogona. Młode leszcze mają srebrną barwę. Gdy dorastają, przybierają głęboki, oliwkowozłoty kolor. Grzbiety dojrzałych osobników są ciemne, boki – zielonkawo – brązowe, a podbrzusza białe. Niektóre leszcze z zaburzeniami systemu nerwowego mają specyficzne ubarwienie – jedna część ciała może być zdecydowanie ciemniejsza od drugiej.
Początkowo żywią się glonami oraz planktonem, później zaś przechodzą na owady. W pełni dorosłe osobniki jedzą właściwie wszystko – rośliny wodne, larwy owadów, małe rybki i bezkręgowce żyjące na dnie. Większe i starsze leszcze podczas nocy często polują na narybek i drobnicę. Niekiedy całe stada spławiają się na powierzchni – to znak, że przygotowują się właśnie do zerowania. Ryby tego gatunku nie są wybredne w wyborze pokarmu.  Zwabić je można na wiele przynęt. Złakomią się na kukurydzę, robaki, kulki proteinowe, larwy i chleb, pod warunkiem, że umieścisz je bezpośrednio przy dnie. Leszcze to stadni mieszkańcy podwodnego świata. Łowiska tych ryb może zawierać wiele okazów o wadze 1 -1,5 kg. Obrona przed drapieżnikami to prawdopodobnie jeden z powodów, dla których formują tak duże grupy. Ogromna liczebność zdaje się zapewnić im poczucie bezpieczeństwa.
Leszcze uchodzą za ryby zamieszkujące wody stojące. Dobrze czują się w płytkich zatokach porośniętych trzciną, gdzie żerują i wygrzewają się na słońcu. Wbrew pozorom mają jednak dużo lepsze zdolności adaptacyjne, niż się powszechnie uważa. Dzięki temu doskonale czują się także w rzekach o umiarkowanym, a nawet szybkim nurcie. W takich wodach schronienia przed głównym prądem szukają w naturalnych kryjówkach: korzeniach drzew, zagłębieniach dna lub przy podmytych brzegach. Duże ilości urozmaiconego i łatwo dostępnego pokarmu to podstawowy warunek występowania dużych stad leszczy. Wody o obfitych pokładach mułu i bogatej florze zapewniają doskonałe schronienie i żerowisko. Zazwyczaj kryją w sobie mnóstwo owadów i ślimaków, ważnego źródła pokarmu. Ławice leszczy mogą być liczne również w wodach regularnie odwiedzanych przez wędkarzy, używających tak dużych ilości zanęt i przynęty gruntowej, że ryby są systematycznie dokarmiane.

 

Tarło tego gatunku zazwyczaj odbywa się pod koniec maja lub na początku czerwca. O tej porze roku temperatura wody dochodzi do 14 – 17 C. Samce wybierają tarlisko, a na ich głowach i ciele wykształcają się twarde rogowe wyrostki, którymi pocierają o boki samic. Jest to sygnał, że czas składać kleistą ikrę. Ogromne jej ilości zostają złożone na liściach wodorostów, trzcin, podwodnych korzeniach drzew lub po prostu śmieciach na dnie rzeki i jezior. Każda samica tego gatunku składa od 300.000 do 400.000 jaj. Młode leszczyki wylegają się w okresie od trzech do dwunastu dni w zależności od panującej temperatury otoczenia – im woda cieplejsza, tym szybciej następuje wylęg. Jedynie niewielkie części narybku udaje się przeżyć. W pierwszym roku życia małe leszcze osiągają długość 7,5 – 12,5 cm. Generalnie tempo ich wzrostu jest bardzo wolne. Dopiero po pięciu lub sześciu latach ryby ważą około kilograma, a wagę 2 – 3 kg osiągają dopiero w dziesiątym roku życia.

 

   Jak złapać:  grunt lub spławik, branie w zależności od wielkości ryby i żerowania – na spławiku głównie „położenie się” na bok spławika lub jego podtopienie. Leszcz nie stawia dużego oporu podczas holowania, przeważnie gdy już „łyknie powietrza” kładzie się na bok i jest gotowy do lądowania w podbieraku. Gdy już złapiemy pierwszego leszcza, możemy się spodziewać następnego, gdyż leszcz to ryba stadna.Wymiar ochronny: nie ma

Okres ochronny: nie ma

Normy medalowe:

złoty – 4 kg, srebrny – 3 kg, brązowy – 2,5 kg

Rekord Polski: 6,85 kg